Były nas w domu trzy córki. Jako małe dziewczynki często bałyśmy się powrotu ojca do domu. Wielokrotnie uciekałyśmy po nocy z mamą do sąsiadów przed agresją ojca, który groził nożem czy siekierą. Obraz takiego smutnego życia w wiosce, w której wszyscy się znają, byłby jednak niepełny i niesprawiedliwy, gdybym nie wspomniała, że były także dobre chwile. Pamiętam, jak mama woziła mnie w białej sukieneczce na majówki, gdzie sypałam kwiatki; jak tato zrobił dla moich lalek drewniane łóżeczko. 

   Tak naprawdę to byli dobrzy ludzie, tylko życie mieli ciężkie, pełne trosk, których nie umieli razem rozwiązać, uparci oboje i rozczarowani.

    Pan Bóg dał szansę nam wszystkim. Całej rodzinie. Dał nam ten czas, który służył zastanowieniu, przemyśleniu wszystkich spraw, zauważeniu, że możemy być dla siebie darem - nie ciężarem. Spraw doczesnych tata nie poruszał. Nie były już ważne. Ani dobytek, ani pieniądze, ani żadne rzeczy materialne. 

    - Bóg jest, ja widzę i słyszę - mówił. - To nie był sen, ja to widziałem. Święty Piotr i Sąd Ostateczny. Całe życie chciałem żyć dobrze. Nie chciałem, żeby były rozwody, zdrady. A teraz zobaczyłem, jak było naprawdę. 

   Nie wiem, co ojciec widział. Co zrozumiał i "jak to było naprawdę". Musiało być to wiarygodne i mocne, bo nigdy tak się nie zachowywał. Dla mnie, osoby wierzącej wszystko miało znaczenie. Wiatr, który bardzo wiał i słychać było bardzo wyraźnie jego szum. To, że ojciec leżał pod przykryciem nagi z przywiązanymi rękoma, żeby nie wyrwał kroplówek, Jego bezradność i zgoda na wszystko, później już niema, wzmagała u mnie wrażenie cierpień Ukrzyżowanego Chrystusa. Ocierałyśmy pot z jego twarzy i poiły. Był bardzo potulny. Za wszystko był wdzięczny. 

    - Bóg ci to wynagrodzi. Nie wiem jak, to Jego sprawa - usłyszałam tej nocy. 

   Chciał jeszcze żyć. Myślę, że teraz wiedziałby jak to robić. Prosił: - Jezu, daj mi dobry sen. To będzie znak, że będę żył.

    W ostatnią świadomą noc był bardzo niespokojny. Nogi miał bezwładne, rękoma natomiast bez przerwy machał jakby oganiając się. Metalowy szkaplerz urażał Go i prosił, żeby zdjąć. Powiesiłam go nad łóżkiem. Przyłożyłam za to swój z materiału i wołałam: "Maryjo, ratuj!". Był jak dziecko. - Mama mi powiedziała: "Synku, prześpiewałeś całe życie". 

   Co to zdanie znaczyło musiałby wyjaśnić sam. Ja nie śmiałam o nic pytać. Pierwszy raz w życiu zaniemówiłam. Jedynie mogłam obserwować, służyć i towarzyszyć. Odbywało się jakieś misterium. Byłam jedynie widzem. Mogłam się jedynie modlić. Robiliśmy to razem głośno po raz pierwszy w życiu. Odmówiliśmy tej nocy "Wierzę w Boga", "Ojcze nasz", "Zdrowaś Maryjo" i niezliczone różańce i koronki przerywane prośbą: "pomóż mi podnieść głowę, daj mi pić". Rano poprosił o powtórne nałożenie szkaplerza. Nie wiem co się stało, nie przeszkadzał mu już? Następnego ranka stracił przytomność. Ja natomiast przeczytałam czytania z Biblii przeznaczone na ten dzień: (1 J 2,13-15) - "Piszę do was, ojcowie, że poznaliście Tego, który jest od początku. Piszę do was, młodzi, że zwyciężyliście Złego" (...) 

   Te słowa wprawiły mnie w zdumienie. To nic, że pomyliłam Ewangelię św. Jana z 1 Listem św. Jana! Najważniejsze zdanie się wyłoniło: zwyciężyliśmy Złego! 

   Kolejnej nocy towarzyszyła mu mama. Siedziała przy jego łóżku, pierwszy raz od wielu lat trzymała go za rękę, wycierała twarz, mówiła spokojna, że słucha. Mocno przyciskał dłoń mamy do twarzy. Ze czcią całował medalik. Zmarł 10 listopada, gdy odmawiałam Anioł Pański.

    Przez chwilę na jego twarzy zobaczyłam blask niebiańskiego szczęścia. Przy jego trumnie zebrało się niewiarygodnie dużo ludzi. W pobliżu znaleźli się nawet tacy, którzy nie wiedzieli o jego śmierci. Modlitwy trwały nad jego otwartą trumną dwa dni. Bogu w Trójcy Jedynemu dziękuję za to, że Ojciec przyjął sakramenty święte, dzięki którym ten czas stał się dla niego czasem nawrócenia, pokuty, żalu i przebaczenia; skruchy i wiary w lepsze życie. Bóg wysłuchał mojej prośby. Tak dzisiaj to widzę. Teraz wiem, że zawsze nas wysłuchuje, ale najlepszy sposób postępowania wybiera sam. Najlepszy dla naszego zbawienia, bo takie jest nasze przeznaczenie i taki zamiar wobec nas. Siostry modlą się nadal. 

   To były bardzo trudne, ale piękne i samotne chwile. Żył źle, ale umierał pięknie. Dla wszystkich zostawił świadectwo ostatecznego wyboru prawdy i życia. Cud odkupienia. Pogodził wszystkich przy swoim łóżku i takim go zapamiętam. Kocham cię, Tato, i dziękuję. 

    gk, mp